کریپتوکارنسی یا رمزارز چیست؟

کریپتوکارنسی یا رمزارز ، به پول دیجیتال یا مجازی گفته میشود که طوری طراحی شده تا با آنها مبادلات و تراکنش های مالی انجام شوند .  کریپتوکارنسی یا رمزارز یک واحد پولی یا واسطه تبادل هست که فقط به صورت دیجیتال و یا الکترونیکی در دسترس میباشد . با استفاده از کریپتوکارنسی امکان انتقال سریع و بین المللی فراهم شده و هیچ محدودیتی وجود ندارد .

برای ایمن سازی و تایید معاملات رمزارزی و همچنین کنترل ایجاد واحدهای جدید و مشخص ، از رمزنگاری استفاده میشود . در اصل ، کریپتوکارنسی داده های محدودی در پایگاه داده هستند و کسی قادر به تغییر آنها نیست ، مگر اینکه در شرایط خیلی خاص قرار بگیرند .

 این نوع ارزها توسط هیچ مرکز خاصی کنترل نمیشوند یعنی زیر نظر هیچ دولت یا ارگانی نیستند ، سریع و مقرون به صرفه‌ هستند و محدودیت جغرافیایی ندارند ؛ و از همه مهم‌تر با دغدغه‌ی حفظ حریم خصوصی ایجاد شدند. 

تاریخچه

در دهه 90 میلادی تلاشهای زیادی برای ساختن ارزهای دیجیتالی میشد ولی خیلی از آنها شکست میخوردند . این شکست ها دلایل مختلفی داشتند ، مثل کلاهبرداری ، مشکلات مالی  و یا حتی اختلافاتی که بین کارمندها و رئیسان پیش می آمد .

به طور قابل توجهی همه ی این سیستم ها ، از یک شخص ثالث کمک میگرفتند ، یعنی شرکتهایی که پشت آنها بودند امکانات را فراهم میکردند و تراکنش انجام میدادند. با وجود این شکست های پی در پی ، ایجاد سیستم ارزدیجیتالی تا مدت ها کنسل شد.

در اوایل سال 2009 یه برنامه نویس ناشناس یا شاید هم گروهی از برنامه نویس های ناشناس ، معروف به ساتوشی ناکاماتو  “بیت کوین”  را معرفی کردند. ساتوشی بیت کوین را یک سیستم نقدی الکترونیک نظیر به نظیر تشریح کرد . کاملا غیرمتمرکز ، یعنی هیچ سروری وجود ندارد و هیچکسی آن را کنترل نمیکند . این مفهوم شباهت زیادی به شبکه های همتا که برای اشتراک گذاری فایل ها استفاده میشود دارد .

کریپتوکارنسی چگونه کار میکنند؟

یکی از مهمترین مشکلاتی که هر شبکه ی پرداختی باید حل کند هزینه مضاعف هست . این نوعی کلاهبرداری است که همان مقدار را دوبار خرج میکنید. راه حل سنتی این بود که از یه شخص ثالث قابل اعتماد استفاده شود تا رکودها و بالانس های تراکنش ها را نگهداری کند . هرچند ، این روش همیشه شامل دادن اختیار و در کنترل داشتن اطلاعات شخصی شما به شخص ثالث میشود .

در شبکه غیرمتمرکز مثل بیتکوین ، هرکدام از شرکت کنندگان باید این کار را انجام بدهند. این کار از طریق بلاکچین انجام میشود ، یک شبکه ای  که همه تراکنش ها و هرچیزی که درون شبکه اتفاق می افتد در دسترس عموم قرار میگیرد . بنابراین ، همه در داخل شبکه میتوانند موجودی همدیگر را ببینند و چک کنند .

هر تراکنش یک فایلی هست که شامل کلید عمومی فرستنده و گیرنده (آدرس کیف پول) و مقدار سکه هایی که انتقال داده میشوند است . این تراکنش باید توسط کلید خصوصی فرستنده هم تایید شود . همه اینها فقط پایه کریپتوگرافی هستند . در نهایت ، تراکنش در شبکه پخش میشود ، اما اول در ابتدا میبایست تایید شود . 

در شبکه ی کریپتوکارنسی ، تنها ماینرها هستند که میتوانند با حل کردن مسئله ی کریپتوگرافیک ، تراکنش ها را تایید کنند . ماینرها تراکنش ها را بررسی میکنند ،  تایید میکنند و در نهایت در شبکه پخش میکنند . بعد از این ، هر نود شبکه آن را به پایگاه داده خودش اضافه میکند . وقتی که تراکنش تایید شد ، غیرقابل حذف و غیرقابل برگشت میشود ، ماینر هم پاداش خودش و هزینه تراکنش را دریافت میکند .

در واقع ، هر شبکه ی کریپتوکارنسی بر اساس اجماع همه شرکت کنندگان در باره قانونی بودن ترازها و معامله هاست. اگر نودهای شبکه روی یک تعادل واحد اختلاف داشته باشند ، عملا سیستم شکست میخورد  . با این حال ، قوانین زیادی از قبل ساخته و برنامه ریزی شده که در شبکه وجود دارد تا از وقوع این مشکل جلوگیری کند .

جالب است بدانید کلمه “کریپتوکارنسی” در مارس 2018 میلادی به دیکشنری مریام-وبستر اضافه شد .